Snø til frustrasjon og glede

Så var første snøen komt til Valestrand. Kven hadde trudd det då det enno er oktober? Eg har litt overdose frå fjoråret enno, så dette kom ikkje som ei glede. For dei som kjenner oss eller som har lest bloggen ei stund, er det ikkje ukjent at vi sleit i vinter med å kome oss opp med bil. Vi bur på toppen av ein lang og bratt bakke. Vegen er privat og vert ikkje måka anna enn på frivillig basis av ein slektning. Sola kjem ikkje til på denne tida av året og bakken vert fort glatt og isete.
På fredag kom altså snøen og vi kom ikkje opp med bil. Eg sto fast i bakken og segla baklengs ned bakken med bilen. Eg hadde heldigvis ikkje ungane med for det var like før bilen og eg segla utfor kanten og ned fire meter i dalen. Eg kom heldigvis frå det med skrekken, men dette vitnar vel berre om at vi har ein vinter i møte og vi er spente på kor mykje snø som kjem i år. Det kan vere to veker og det kan verte fire månadar, det er ingen som veit.

Malin derimot er veldig glad for snøen. Akebrettet er tatt fram og i helga har vi leika ute. Emil har fått vere litt med Malin på akebrettet når eg drog. Dei ler og kosar seg, og ramlar over ende med vilje.

Humøret til Malin stig i takt med tida ho får vere ute og leike. Ho ler og frydar seg. Det er veldig kjekt og eg får litt glede av snøen eg og.

Vi har verken firhjulstrekk eller snøfreser, men vi må sterkt vurdere det siste innan kort tid dersom det viser seg at det vert ein del snø denne vinteren også. Ein firhjulstrekk er ganske dyrt så det må vi vente litt med. I mellomtida har vi bilen parkert i botnen av bakken og så har vi Emil i meis og Malin i handa medan vi ber alle tinga i sekk på ryggen opp bakken. Det er i slike stunder ein tenker at vi bur ein stad der ingen skulle tru at nokon kunne bu. Snakk om å gå tilbake i tid! Ja det er god trim, men det er fryktelig tungvindt når ein har to små born.

Det er ikkje så lett for Emil med all snøen så han må sitte i vogn og sjå på Malin som kosar seg. Litt forskjell skal det vere på liten og stor.

Malin hylar av begeistring og akar i full fart utan skruplar.

Emil er litt lei og vil ut av vogna han og.

Den vesle prinsen får eit teppe og sitte på. Han seier ingenting og sitt tolmodig og følger med storesøstra si, men etter ein halvtime må han inn fordi han er kald. Det er nok ikkje hans vinter enno, men den tid kjem og det gleder eg meg veldig til. To ungar som hyler og ler, og som kjem inn med raude kinn og våte kle. Det er ganske koselig til tross for at eg har eit anna perspektiv på vinteren enn dei...